vrijdag 24 oktober 2014

Op straat

Ruim een jaar geleden schreven we ons redelijk impulsief in voor een nieuwbouwproject. We werden gelijk ingeloot voor het huis van onze eerste voorkeur. ,,Oh jee, wat nu'', dachten we. En: ,,is dit het lot?'' 

Een huis met drie verdiepingen en een tuin. Met een schuurtje en een achterom. In Amsterdam. Noord welteverstaan. Het leek ons wel wat. Via vrienden wisten we dat het er fijn toeven is. Vlakbij de pont, vlakbij leuke creatieve uitspanningen. De rest van de, vrij troosteloze, omgeving negeerden we even.

De drempel om naar noord te gaan werd steeds lager. Zeiden we eerder nog dat we er niet dood gevonden wilden worden, nu begon het steeds meer richting ,,je kunt niet alles perfect hebben als je een betaalbaar familiehuis in Amsterdam wilt''. 

Maar toen gooide een allesbepalende factor roet in het eten. Ons huidige huis. Het was 2013 en de huizenmarkt zat nog op slot. Het bezoek van een aantal makelaars (,,schrik niet, hier zit wel 20 jaar ervaring aan tafel'') deed ons terugdeinzen. We zouden ons appartement (gekocht vlak voor de crisis) in de uitverkoop moeten doen, wilden we het kwijtraken. Iedereen raadde ons aan eerst te verkopen en dan pas te kopen. 

En zo geschiedde. Er ging wat tijd overheen, haast hadden we niet, voordat ons huis eind september op Funda preikte. Voor een aanzienlijk betere vraagprijs, want de Amsterdamse woningmarkt bleek weer redelijk uit het slop. Dat bleek eens temeer toen we na 3 weken ineens twee biedingen hadden. Bizar. Een paar dagen later was het weg. Oplevering over 2,5 maand, omdat de kopers nog gebruik wilden maken van de schenkingsregeling.

Tja, en dan sta je ineens vlak voor de kerstdagen op straat. Nog geen nieuw koophuis in aantocht, dus eerst huren. Een nieuwe fase in het nieuwbouwproject kan elk moment in de verkoop gaan. Maar wanneer precies, daar doen de makelaars nogal mysterieus over. En als het zover is, dan moeten we nog maar afwachten of we erbij zitten. De markt begint alweer hysterische vormen aan te nemen, met overbiedingen en al. 

Intussen is het kunst het hoofd koel te houden. Geen makkelijke opgave voor iemand die graag de touwtjes in handen heeft. Niet weten waar we over een week of zeven wonen, je zou er slapeloze nachten van krijgen. En toch ben ik nog vrij relaxed. Het komt vast goed. Toch? 







PS: Iemand nog een kartonnen doos over?