,,Ik zou hier best kunnen wonen'', zegt mijn vriend tijdens een wandeling over het strand. We zijn op Terschelling, ons favoriete waddeneiland. Eens per jaar probeer ik hier te zijn. Ik voel me hier thuis. Op de boot al laat ik het dagelijkse leven achter me. Het genieten kan beginnen. De bijzondere sfeer, het eilandgevoel, de prachtige vergezichten over zee, de kleurrijke duinen, het gigantisch brede strand, de stoere Terschellingers, de knusse cafeetjes, de authentieke dorpjes, de leuke 'anders-dan-anders' winkeltjes...
Als we op de eerste avond West inlopen, zien we dat de nieuwe burgemeester die dag is geïnstalleerd. Een voormalig wethouder uit Drenthe. Later treffen we hem in het restaurant waar we eten. Geïntrigeerd ben ik door het gezelschap een paar tafels verderop. Hoe zou het zijn om als outsider op zo'n eiland te komen wonen?
Dezelfde avond kijken we op Funda. Niet naar huizen in Amsterdam, maar naar optrekjes op Skylge*. De prijzen zijn overigens vergelijkbaar. Maar oh oh, wat woon je hier mooi.
Het laat ons niet los. Het komt vast door onze huidige huizenzoektocht. Het hele weekend mijmeren we over hoe het zou zijn. De rust, de ruimte, het gebrek aan hectiek, een walhalla voor kinderen, het feit dat je je fiets op een enkel slotje kunt zetten, de ruimschoots aanwezige horeca. We zien een stressloos leven voor ons. Maar, niet onbelangrijk, waar moeten we ons geld mee verdienen?
Ik fantaseer over een succesvolle reeks kinderboeken, een festivalletje opzetten, correspondentschap vanaf het eiland of een webwinkel. Vriendlief denkt aan een baantje achter de bar of een pied a terre in Amsterdam om tv te kunnen blijven maken. En dan monteren op het eiland.
We dromen en we dromen. En we dromen en we dromen. Aan wal worden we weer wakker. Terug naar de realiteit. Dag Terschelling. Wat was je weer fijn!
*Skylge is Fries voor Terschelling
Het klonk als de ideale oplossing. Tijdelijk op een vakantiepark wonen tot we wat meer zekerheid hebben over een nieuw huis. Een huis huren in Amsterdam doe je namelijk voor minimaal een jaar. De pinnige telefoniste van Ymere is onvermurwbaar als ik bel en vraag of er ook andere opties zijn. ,,Tja, wat wil je liever? Half december op straat staan of een huis huren voor een jaar.'' En: ,,Een dubbele hypotheek is nog altijd erger dan zes maanden te lang huur betalen.'' Flabbergasted hang ik op. Had ik om haar mening gevraagd?
Dus kiezen we voor het vakantiepark. Vlakbij Amsterdam. In een mooi natuurgebied. Met zwembad, sauna, brasserie. Twaalf weken vakantiegevoel. Niet slecht, zou je zeggen. We zien er de lol wel van in. Oké, het huisje is met vijftig vierkante meter wat aan de kleine kant. Je moet 's ochtends wat eerder je bed uit en een stukje verder rijden naar de kinderopvang. Het park is nog in aanbouw en pal achter ons wordt flink gewerkt om nieuwe huisjes te kunnen plaatsen. Maar ach, dat overleven we wel.
Voor onze omgeving is het even wennen. De vooroordelen over wonen op een vakantiepark vliegen ons om de oren. 'White trash' , 'de familie Rens', 'dan zit je zeker tussen allemaal Polen', horen we zoal. Af en toe zie ik een meelijwekkende blik. Een dag na de verhuizing, krijg ik een appje. ,,Hebben jullie al een vakantiegevoel?'' We staan op dat moment ons oude huis te boenen.
Wonen op een vakantiepark. Inmiddels zitten we er een week of drie en mogen we ons toch wel ervaringsdeskundigen noemen. Eerlijk gezegd, is chalet 109 niet meteen ons nieuwe thuis. Als het hard waait, en dat doet het de laatste tijd nogal vaak, kleppert er van alles. En de bouw aan de chalets pal achter ons begint ook in het weekend stipt om zeven uur 's ochtends. Door de werkzaamheden op het park hebben we altijd modder aan onze schoenen. Als mijn vriend in de keuken staat, moet ik uit de buurt blijven wegens gebrek aan ruimte. Ik poets me suf want op zo'n klein oppervlak is het heel snel vies. En ik ben de eerste zaterdag zeven keer op en neer gelopen naar de wasmachine, er is slechts één in functie voor het hele park, waardoor hij de hele dag bezet is.
Maar langzaamaan begint het te wennen. Het geklepper plakken we dicht met tape, wat zeer bevorderlijk is voor onze nachtrust. We genieten van ons eerste echte gazonnetje, waar laatst een konijn over hupste. Het gratis parkeren van onze auto voor de deur is een luxe. Onze dochter fietst met veel plezier over de bemodderde paden. De kapper in Zwanenburg bezoeken is een belevenis. En een rondje rennen door de natuur is echt leuker dan door de stad.
Eigenlijk houd ik helemaal niet van vakantieparken. Dat was ik even vergeten. Maar ach, er zijn ergere plekken op de wereld. En een avontuur is het. Wat zullen we straks genieten van een nieuw huis, dat in onze ogen vast een villa is. :-)
