Abdou

Bijna 6500 mensen hebben aangifte gedaan, maar hij is de enige die de moeite neemt naar de rechtbank te komen. In het Justitieel Complex Schiphol is de uitspraak over de ‘minder-Marokkanen’-uitspraak van Geert Wilders. De Marokkaanse Abdou heeft de reis naar het nogal afgelegen gebouw gemaakt. Samen met twee pro-Wildersbetogers. De rest van het pand is gevuld met journalisten vanuit de hele wereld.

Abdou woont al veertig jaar in Nederland. ,,Ik voel me een Nederlander’’, vertelt hij me. ,,Maar het Nederland van vandaag is wel echt vreemd.''

Hij wil dat het haatzaaien stopt. Daarom heeft hij aangifte gedaan. Een veroordeling is heel belangrijk, zegt hij voorafgaand aan de uitspraak. ,,Die man discrimineert grote groepen mensen.''

Abdou kijkt toe vanaf de publieke tribune als de rechter uitspraak doet. Na afloop vraag ik hem wat hij ervan vindt. Bedeesd zegt hij dat de veroordeling ,,positief nieuws'' is. Dat de PVV-leider geen straf heeft gekregen, vindt hij niet eens zo erg. ,,Hij moet nu opletten wat hij zegt en doet en anders kunnen we altijd weer naar de rechter stappen.''

Terwijl Abdou rustig en met vertrouwen reageert op de uitspraak, ontploft er in Den Haag een bom. Wilders blaast van zich af en noemt de rechters 'knettergek' en 'PVV-haters'. Hij gaat direct in hoger beroep en verklaart Nederland tot een 'ziek' land.

Ik vind het bijzonder dat Abdou er zo rustig onder blijft en weet niet hoe ik zou hebben gereageerd als ik in zijn schoenen zou staan. ,,Ik ben hier opgegroeid en voel me hier thuis'', zegt hij. ,,Misschien is Wilders zelf zijn loyaliteit met Nederland wel kwijt.''    

Naar school

Je ging anderhalve week geleden voor het eerst naar school. Je kon niet wachten tot het zover was. Je zei van tevoren stellig: ik ga niet huilen hoor als jullie weggaan. Je bleef inderdaad zo stoer en sterk. Je vermande je wel, dat hadden we je nog nooit zien doen. Je mama pinkte een traantje weg toen we je achterlieten in die grote school, met die grote kinderen, waar je de weg nog niet kent. Je leek weer zo klein.

Je had grote verhalen na je eerste dag. Je had al een vriendin: Josephine, lekker makkelijk vond je want je pop heet Josefien. Je juf zei dat je het hartstikke goed had gedaan.

Je had het in de afgelopen week af en toe moeilijk. Je huilde soms omdat je niet goed wist wat je moest doen of omdat je alle liedjes nog niet kende toen er iemand jarig was. Je had toch elke dag weer zin in school. Je ging vol trots met je nieuwe sportschoenen naar je eerste gymles. Je leerde een rijmpje over het gooien van een pittenzakje wat we erg grappig vonden. Je vond dingen ineens heel ‘gaaf’. Je maakte een schilderij van een kasteel met een koning, koningin, prinses, een hond en een poes. 

Je was onder de indruk van een jongetje in je klas dat erg stout was en op de gang moest. Je had het vaak te druk om je boterhammen op te eten. Je vertelde over de schildpadden op de groep: Buurman & Buurman. Je maakte een grapje over Yasmine in je groep: 'die heet zo omdat ze heel erg van jassen houdt'.

Je kletste al lekker met de kindjes van je groep. Je danste prachtig tijdens de muziekles. Je trok je jas al uit zodra we over de drempel stapten. Je gaf je juf elke dag netjes een hand. Je begon al wat ondeugend te worden. Je maakte (en maakt) ons verschrikkelijk trots!

Klussen

Dingen die opvallen als je in een (nieuwbouw)huis klust:

-       Dat klusbedrijven heel slecht zijn in communicatie.

-       Dat ook heel veel klussers geen Nederlands spreken.

-       Dat het leuke aan een nieuwbouwhuis is dat je álles kunt maken zoals je wilt. Maar dat dat ook betekent dat je álles moet bedenken/aanschaffen (hersens maken overuren/webshops doen goede zaken).

-       Dat je voldoende koffie op voorraad moet hebben, omdat de klussers van de buren ook geregeld een bakkie komen halen.

-       Dat er toiletborstels bestaan van 180 euro.

-       Dat je de Praxismedewerkers bij naam kent.

-       Dat het onmogelijk is iets te doen met kinderen in de buurt  (en je, al hoe goed voorbereid met portable dvd-speler en al, na een kwartier weer kunt aftaaien).

-       Dat je door al het gesocialize met je nieuwe buren soms amper aan klussen toekomt.

-       Dat je als stel met twee paar linkerhanden enorm in je handen mag knijpen met alle hulp, en dan vooral met een (schoon-)vader als opperklusser/klusopzichter, die er ontelbare uren insteekt om ervoor te zorgen dat ons huis een paleis wordt.

-       Dat je aan slapen weinig toekomt.

-       Dat je nadat je anderhalf jaar geleden de badkamer en keuken hebt uitgekozen, niet meer zo goed weet hoe die er ook alweer uit zien.  

-       Dat verf op waterbasis niet uit je kleren gaat.

-       Dat je meer spullen hebt dan je denkt.

-       Dat je heel vaak alcohol drinkt.
-Dat de tijd vliegt en je voor je het weet al bent verhuisd!

'Hello, I'm A'dam'

,,Hij is niet bedoeld voor mensen met epilepsie.'' Enigszins argwanend stap ik na deze waarschuwing de 'experience lift' in van de A'dam Toren, de nieuwste attractie van Amsterdam. ,,Naar boven kijken en filmen'', zegt de pr-dame die me rondleidt. Ik houd mijn telefoon in de aanslag en daar gaan we. Wat dan volgt, is op zijn minst spectaculair te noemen. Een psychedelische visualshow bovenin de liftschacht, vergezeld van harde muziek, zorgt voor een wauw-effect. Binnen een mum van tijd staan we op de 21e verdieping van het voormalige Shellgebouw aan het IJ. 

Ik krijg een voorproefje van de 'Lookout', het observatiedek dat sinds zaterdag officieel open is. Vanaf bijna honderd meter hoogte heb je (voor 15 euro) in 360 graden een waanzinnig uitzicht over de stad en nog ver daarbuiten. Volgens Sander Groet, voormalig ID&T-man en initiatiefnemer van het uitkijkpunt, kun je met een verrekijker mensen op de Domtoren in Utrecht zien staan. Vanaf zo'n hoogte heb ik de stad nog nooit gezien. Mijn hoogtevrees verdwijnt gek genoeg naar de achtergrond door het uitzicht. 

Over hoogtevrees gesproken, binnenkort kun je op het dak van de toren schommelen. Over. De. Rand. ,,Je zit wel gezekerd hoor'', zegt de pr-dame. Maar mijn hemel, ik denk toch niet dat ik dat durf. De     spannendste kermisattractie is er niks bij. 

De A'dam Toren is meer dan alleen een uitkijkpunt. 'Hello, I'm A'dam' staat in grote knalrode letters op het dak, te zien vanuit een vliegtuig. Het typeert dat de bedenkers van deze toren,  onder wie ook ID&T-oprichter Duncan Stutterheim, werkelijk overal aan hebben gedacht. Zo kun je op de 19e verdieping eten in een ronddraaiend restaurant. En voor beroemde popsterren is er de loft. Een superluxe ruimte met metershoge ramen, waar je weggezakt met een drankje in de kussens op de vensterbank eindeloos kunt turen over 'Emsterdam'. Dit is alleen weggelegd voor de rich and famous. ,,Wie weet, word ik ooit nog eens heel rijk en kan ik hier overnachten'', fantaseer ik hardop.                                             

De toren biedt verder plek aan een dertigtal bedrijven uit de muziekindustrie en er komen een hotel en een ondergrondse 24-uurs club. Was het gebouw voorheen volledig afgesloten voor de buitenwereld, nu is hij toegankelijk voor iedereen. ,,We willen dat mensen met een glimlach naar buiten gaan'', zegt Stutterheim. Dat is in dit geval gelukt. Ik ben fan van A'dam. 

Buitenaards

Zwanger zijn is eigenlijk best buitenaards. Dat er vanuit een minuscuul zaadje en een eicel in negen maanden tijd een heel kind in je groeit, met alles erop en eraan, zonder dat je daar zelf veel voor hoeft te doen. Het blijft een ongelofelijk bijzonder proces. 

Het voelt dan ook een beetje alsof mijn lichaam in handen is van buitenaardse wezens. Alsof ik een kleine negen maanden geleden in een UFO ben gestapt en me al een tijdje buiten deze aardbol bevind. Ik ben al maandenlang verre van mezelf, heb daar ook nog eens totaal geen controle over en ik verkeer de helft van de tijd in een wazig wereldje. 

Hormonen doen rare dingen met je. Los van de energie die het kost om zo'n klein meisje te 'bakken', waardoor je na zonsondergang niet meer een diepzinnig gesprek met me moet voeren, ontstaat er ook gedrag waar ik me normaal gesproken verre van houd. Vaak zonder dat ik het door heb, reageer ik vinniger dan anders. Vooral mijn vriend moet het ontgelden. Over niets kan ik ineens uit mijn slof schieten. Of, nog erger, totaal onverwacht keihard in huilen uitbarsten. Verschrikt kijkt mijn lief me dan aan. De tranen komen uit mijn tenen. Alsof er iets vreselijks is gebeurd. ,,Ik weheet niet waarom ik huil, ik ben namelijk he-le-maal niet verdriehietig'', snik ik. Inmiddels ziet hij het soms al aankomen. ,,Ik denk niet dat jij het vanavond droog houdt'', klonk het laatst. 

En dan heb je nog de nestdrang. Die onophoudelijke drang om álles in je huis op te ruimen. Daardoor kom ik in de eerste weken van mijn verlof ook weinig toe aan het voorgenomen boeken lezen, dutjes doen en relaxen. Aangezien ik na een werkdag weinig puf meer had dingen te regelen, moet er nog behoorlijk wat gebeuren. Maar ook als de to do-lijst al is afgewerkt, blijf ik dingen verzinnen. Iets waar ik normaal gesproken vrij makkelijk in ben, moet bovendien à la minute gebeuren. Op de raarste momenten van de dag. Zo mogen die babykleertjes die ik 's avonds laat uit de wasmachine haal écht niet tot de volgende ochtend nat in de wasmand liggen, zijn alle kasten opnieuw ingericht en heb ik, als fervent niet-strijker, me uren staan uitleven op de babykleertjes achter de strijkplank. Eigenlijk zou iedereen eens per jaar een week zwanger moeten zijn. Het ruimt namelijk wel lekker op.  

Gelukkig keer ik bijna terug op aarde. Althans voor een deel, want die hormonen gieren nog wel even door. Ik kijk er naar uit. Maar nog meer verheug ik me erop dat ik straks mijn kleine meisje in de armen kan sluiten. Daar heb ik een tijdelijk buitenaards bestaan maar al te graag voor over!