Burgemeester

Een verrassingsbezoek van de koning is doorgaans een vrolijke aangelegenheid. Zijn komst naar de Jordaan een aantal weken geleden is dat in principe ook. En toch sluimert er die dag een ander gevoel. De regen die met bakken uit de lucht komt, helpt misschien ook niet mee. Maar het is de aanblik van de zo ernstig zieke burgemeester. Hoewel hij nog actief meedoet aan de gesprekken met buurtbewoners, ziet hij er uiterst broos uit. 

Voordat de koning en burgemeester binnenkomen, krijgen de aanwezigen een korte briefing over de etiquette die bij zulk hoog bezoek komt kijken. Het verzoek is de hand van de burgemeester niet hard te schudden, aangezien dit pijnlijk is voor hem. Zijn adviseur heeft deze dagen meer weg van een verzorgende, die hem ondersteunt en voorziet van glaasjes water. Ik constateer met een collegajournalist dat het naar is hem zo te zien. En dat er aan dat 'poosje' dat hij nog zo graag de stad wil besturen, waarschijnlijk snel een einde komt. 

Ook de rest van Nederland ziet even later de kwetsbare Van der Laan, die op een aandoenlijke foto wordt ondersteund door Willem-Alexander. Het blijkt een van zijn laatste openbare optredens. Ruim een week later legt hij zijn taken neer.

En dan gaat het snel. Vrijdagochtend in alle vroegte gaat mijn telefoon en krijg ik het bericht dat de burgemeester is overleden. Hoewel het nieuws natuurlijk niet onverwacht komt, schrik ik toch. Ik had hem graag nog een 'poosje' gegund met zijn gezin.

Nadat het nieuws de wereld is ingestuurd, komt er een golf van reacties los. Een tsunami is misschien een beter woord. Ongelofelijk wat deze man teweeg heeft gebracht. Niet alleen in Amsterdam is het verdriet groot, maar ook daar buiten. Iedereen wil zijn herinneringen aan hem delen. In het hele land hangt de vlag halfstok. Iets wat nooit eerder is gebeurd voor een overleden burgemeester en ex-minister.

Ook mijn dochter van vijf weet inmiddels dat de burgemeester dood is. Als we de volgende dag in de auto zitten, vraagt ze ineens: ,,Kunnen meisjes ook burgemeester worden''? Ik: ,,Maar natuurlijk, zou jij dat willen?'' M: ,,Ja, want dan ben ik de baas van de stad''. Ik: ,,Wat zou je dan willen doen?'' M: ,,Dan wil ik dat er in elk parkje een glijbaan komt. En ik ga alle mensen die dat niet kunnen betalen, te eten en te drinken geven.''

Zo, de opvolger voor 2037 meldt zich alvast. In het condoleanceregister op de gemeentesite schrijft iemand: 'Laten we hopen dat 'eberen' - iets liefs doen voor de stad - een werkwoord wordt. Hoe mooi zou het zijn als dat tegen die tijd de normaalste zaak van de wereld is.

Rust zacht, lieve burgemeester.