Een nieuw jaar, een nieuw begin

Ik deed verslag van de moord op Theo van Gogh, ging in allerijl naar Schiphol toen een vliegtuig van Turkish Airlines was neergestort, stond aan de rode loper voor het Boekenbal, volgde heel veel demonstraties (waarbij ik de laatste tijd het wantrouwen richting de media ervoer), stond met Ajax op het bordes van de Stadsschouwburg voor een huldiging (en kon even later net op tijd wegduiken voor het waterkanon toen het uit de hand liep), coördineerde de inhuldiging van koning Willem-Alexander (en stond op de dag zelf om 5 uur ’s ochtends op de Dam bij de eerste Oranjefans), was bij de Dodenherdenking toen de Damschreeuwer van zich liet horen maar ook op een lege Dam op 4 mei tijdens de coronacrisis, schreef over de vreselijke vliegramp met de MH17 en ging naar de eerste herdenkingsbijeenkomst voor de slachtoffers waarbij er maar geen einde kwam aan al die namen, was bij meerdere uitvaarten zoals die van Leger des Heils-majoor Bosshardt en Jan Wolkers, reed als een van de eersten mee met de Noord-Zuidlijn, schreef over het overlijden van burgemeester Eberhard van der Laan, stond in een persvak op de landingsbaan van Schiphol toen toenmalig president van Amerika Barack Obama landde, deed verslag van meerdere gemeenteraadsverkiezingen, volgde úrenlange raadsvergaderingen, ging naar grote en kleine rechtszaken, zat in veel bootjes tijdens Sail, deed verslag van de moord op Peter R. de Vries, volgde vanaf het begin de Zwartepietendiscussie, regelde met appeltaart een eersterangsplek langs de Canal Parade, was erbij toen burgemeester Femke Halsema namens Amsterdam excuses maakte voor het slavernijverleden, nam een kijkje achter de schermen bij de restauratie van de Nachtwacht in het Rijksmuseum, schreef over de te drukke stad en overlast van rolkoffers en zag heel veel schiet- en steekpartijen en handgranaten voorbij komen.

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Ik schreef in totaal 12.337 artikelen over Amsterdam. Na al die jaren volgde ik het nieuws in de hoofdstad nog altijd met heel veel plezier, verwondering en soms afschuw. Toch lonkte een nieuw avontuur, want buiten Amsterdam gebeurt nog veel meer. Daarom verander ik op 2 januari van functie binnen het ANP, als verslaggever in het nieuw op te zetten Team Nieuws van de Dag. De naam zegt het al; we doen dagelijks verslag van het verhaal van de dag (denk aan groot opkomend nieuws en onderwerpen die veel aandacht krijgen in de media). Ik heb veel zin in dit nieuwe avontuur, vind het leuk iets nieuws op te zetten en mijn horizon te verbreden.

En tegelijkertijd ben ik ook een beetje weemoedig, want wat heb ik een geweldige tijd gehad op de stadsredactie. Ik ga het missen om lekker op mijn fietsje als razende reporter door de stad te sjezen. Een geruststellende gedachte is dat het nieuws van de dag zich ook geregeld in Amsterdam zal afspelen. En dan sta ik natuurlijk weer vooraan. :-)

 

 Foto: Olaf Kraak (tijdens de verkiezingsavond van de gemeenteraadsverkiezingen 2022)

Knallen

Café De Biertuin aan het Mercatorplein heeft vanavond een beveiliger ingehuurd. In de zaak staat even voor zessen voetbal aan. Marokko neemt het op tegen Spanje op het WK in Qatar. Voor het raam staat een handjevol ME'ers de wedstrijd mee te kijken. Binnen drink ik een kop thee, als opwarmertje voor een paar uurtjes buiten in de kou. 

Als de beslissende penalty is gevallen, sta ik inmiddels buiten. Het gejuich zwelt aan. De beveiliger van het café is ook dolblij dat de ploeg uit zijn land van herkomst heeft gewonnen. Ik spreek met hem af dat als het me straks te gevaarlijk wordt, ik weer naar binnen kan.

Overal klinkt getoeter. Door de open raampjes van voorbij rijdende auto's hangen Marokkaanse vlaggen. Scooters rijden af en aan. De claxon wordt constant ingedrukt. Dan een keiharde knal. En nog één. Vuurwerkbommen. Ik ben blij dat ik tegenwoordig standaard oordoppen in mijn werktas heb. 

Op de kruising staan mensen te joelen en te springen. Eromheen houden politie, buurtmoeders en -vaders en straatcoaches een oogje in het zeil. Ouders hebben jonge kinderen meegenomen. Ze zwaaien met vlaggen. 

Het feestgedruis wordt al snel grimmig. Een scooterrijder gaat onderuit als hij een wheelie maakt. Hij klapt precies tegen een ME-bus. Een auto die net passeert, stopt abrupt. Ik kan niet zien of de scooterbestuurder is geraakt. Vlakbij klinkt weer een harde vuurwerkbom. 

Mijn aandacht wordt getrokken naar een oud, klein, broos vrouwtje dat een paar meter verderop bij de tramhalte staat. Ze begrijpt niet dat ze zich in gevaarlijk gebied bevindt. Mijn partner in crime van vanavond, verslaggever Mascha van De Telegraaf, en ik proberen haar duidelijk te maken dat ze hier weg moet. Dat de tram even niet rijdt. Ze zegt dat ze op deze plek heeft afgesproken met haar dochter en blijft staan. Een paar jonge jongens spreken haar ook aan. "U moet hier weg mevrouw." Als ze dat niet uit zichzelf lijkt te doen, brengen we haar naar de beveiliger van De Biertuin om haar verder te helpen. 

Dan klinkt opnieuw een harde knal middenin de mensenmassa.  We besluiten iets verder weg te lopen van de menigte. Op zoek naar een veiligere plek. Al is het volgens Mascha nergens veilig. "Het is een kwestie van geluk", omschrijft ze ons inschattingsvermogen over waar we het beste kunnen staan. Ik moet plassen. Had ik maar niet die thee gedronken. Snel duik ik ergens naar binnen. De politiewoordvoerster belt op dat moment. Het is op meerdere plekken grimmig.


Een collega appt of het nog feestelijk is op het Mercatorplein. Tja, het is maar wat je feestelijk noemt", tik ik terug. "Ik heb wel eens leukere feestjes meegemaakt." Weer klinkt een harde knal. 

Het duurt uiteindelijk nog even voordat de politie ingrijpt. Maar ineens duiken achter ons ME'ers op in vol ornaat. We kunnen nog net door de linie heen uitwijken naar een veiligere plek met zicht op het plein. Poeh, dat is toch altijd even schrikken. 

De politie die de mensen op afstand houdt, zodat de ME charges kan uitvoeren, staat iedereen rustig te woord met hier en daar een grap. Iemand vraagt wat er aan de hand is. Een agent: "It's new years eve", verwijzend naar het geknal even verderop. Een jonge vrouw vraagt of ze er langs kan. Ze wil naar de supermarkt op het plein. De agent zegt dat dat niet gaat en dat de supermarkt waarschijnlijk dicht is. De vrouw kijkt niet begrijpend naar de tijd op haar telefoon en zegt: maar hij is toch tot 22 uur open? Als de politie uitlegt dat er charges gaande zijn, reageert ze verschrikt en maakt direct rechtsomkeert. Op zoek naar een andere winkel voor haar avondmaal. 

Even verderop zit een vrouw op de straat driftig te tikken op een laptop. Een herkenbaar beeld, want zo zit ik er ook geregeld bij als ik ergens verslag moet doen. Ik vraag haar of ze ook journalist is. Ze kijkt op en antwoordt dat ze advocaat is, dat ze niet naar haar huis kan en nog veel werk moet doen. Daarna gaat ze onverstoord verder. 

Opmerkelijk is de siervuurwerkshow die zich vlakbij het plein aandient op het moment dat de ME de boel leeg veegt. Een soort grande finale. Hoe doe je dat onder toeziend oog van zoveel politie, vragen we ons af. 

Het Duitse waterkanon, ze noemen het daar de WaWe, komt ook nog even voorbij. Deze is ingezet omdat alle Nederlandse waterkanonnen momenteel buiten gebruik zijn vanwege technische mankementen. Best onhandig, want zo'n bakbeest rijd je niet even snel op en neer. Hij blijft vast nog een paar dagen in Amsterdam, want zaterdag is de volgende wedstrijd met Marokko. 

Tegen 20.30 uur is het plein leeg. De ME trekt zich terug, de busjes blijven in de buurt. Ik loop naar de halte in de hoop dat er zo weer een tram komt die me naar huis brengt, waar een bord warm eten op me wacht. Vanuit allerlei zijstraten doemen toch weer jongeren op. De knallen zijn terug. Niet veel later lijkt het rustiger en kan ik er vandoor. Via een omweg, door stille straten, loop ik naar een halte even verderop. Daar rijdt de tram gelukkig wel. 

Na mij stappen twee jongens in. Ze vragen of ze twee haltes mee mogen rijden. De trambestuurster staat het toe en roept vanuit haar cabine: "yalla, yalla, we hebben gewonnen"! 

Intussen bereiden we ons voor op de volgende wedstrijd. Het begint een bekend scenario te worden. Ik snap niet dat het niet gewoon een feest kan zijn. Zo'n historische prestatie en dan de politie die moet ingrijpen. Dat zou toch anders moeten kunnen.