Staken

Het Muziekgebouw aan het IJ puilt uit. Tot ver buiten staan ze, de stakende mbo-docenten. Meer dan 4000 zijn het er volgens de organisatie. Vanuit het hele land. Ze dragen paarse en groene sjaaltjes met logo’s van de vakbonden. Het zonnetje schijnt. Prima demonstratieweer.

De boodschap is helder. Ze willen meer tijd om hun werk goed te doen. Minder werkdruk. En natuurlijk meer geld. De opkomst geeft aan dat het menens is. De woorden van de sprekers ook. Met z’n allen scanderen ze: actie!

Er is zelfs een heus stakingslied. Op de melodie van Corrie Konings’ Ik krijg een heel apart gevoel van binnen. Op het podium staat een zangeres met een blonde pruik. Even twijfelen twee actievoersters. ,,Is het d’r nou echt?’’ De zangeres leest de songtekst van een papier. Zelfs dat gaat nog niet helemaal foutloos.

Zoals het een echte demonstratie betaamt, klinkt er muziek. Om de boel lekker op te zwepen. De heupen van de stakers wiegen lekker heen en weer op liedjes van Jan Smit en de Zangeres Zonder Naam. Meezingen mag ook. En dan gaat de band even ‘terug naar de kindertijd’. ‘Klap eens in je handjes, blij, blij, blij’, klinkt het. Dat smaakt naar meer. De band zet in: ‘Hoofd, schouders, knie en teen’. Het lijkt wel een schoolreisje.

Ik tik mijn artikel op een bankje. Een dame spreekt me vermanend toe: ,,Je bent toch niet aan het werk?’’ Ik stamel: ,,Ehm, jawel, maar ik ben journalist’'. Dan is het goed.

Langzaamaan stroomt het Muziekgebouw leeg. De stakers maken er nog een gezellige dag van. Amsterdam vult zich met paarse en groene sjaaltjes. Je zou bijna vergeten dat er wordt gestaakt.  

Nummer 2

Het is tot op het laatst spannend zaterdagavond. Gaat Nederland er voor het eerst sinds 1975 weer eens met de Songfestivaleer vandoor of niet? De veelbesproken bebaarde Conchita uit Oostenrijk verslaat The Common Linnets uiteindelijk ruimschoots. En Ilse en Waylon eindigen op de tweede plek. 

Maar eenmaal op Schiphol de volgende dag is van dat verlies weinig te merken. Al ruim voordat het duo vanuit Kopenhagen op de luchthaven landt, staan enkele tientallen fans met Nederlandse vlaggetjes, bossen bloemen, spandoeken, welkom-thuisballonnen, oranje bloemenkransjes om de nek en Waylonhoeden te wachten in aankomsthal 4. Oostenrijk mag dan wel hebben gewonnen, voor veel aanwezigen zijn The Common Linnets de echte nummer 1. ,,Die Conchita heeft alleen maar gewonnen vanwege een statement. Als zij er niet was geweest, was Nederland eerste geworden'', is een veelgehoorde quote.  

De pers is ruimschoots vertegenwoordigd. Een mediacircusje kun je het gerust noemen. Hart van Nederland warmt de toeschouwers alvast op. ,,Even juichen voor de camera mensen!'' Ze gehoorzamen braaf. 

Een woordvoerder van de AvroTros staat bij de schuifdeuren klaar en heeft een lijntje met de zanger en zangeres. ,,Nog 2 minuten'', waarschuwt hij het journaille als hij zijn telefoongesprek beëindigt. De camera's gaan in de aanslag, de mobieltjes vast in de lucht. 

Als een nietsvermoedende reiziger als eerste door de deuren komt, beginnen de fans alvast te juichen. De dame kijkt verdwaasd in de lenzen van de camera's en weet niet hoe snel ze weg moet komen. Daarna volgt een uitgelaten stewardess. ,,Ze komen er NU aan'', roept ze. 

En daar zijn ze dan. Innig gearmd, met hun awards en een grote Nederlandse vlag in de hand poseren ze voor de pers. Ilse springt en juicht en de fans juichen mee. Ze houdt voortdurend twee vingers in de lucht; nummer 2. Ze stralen, maar doen ook wat vermoeid aan. Drie (Ilse) en twee (Waylon) uur hebben ze geslapen. 

Maar dat mag de pret niet drukken. Een half uur lang schudden ze handen met fans, maken ze selfies, nemen ze bloemen aan, staan ze de pers te woord. Ilse vertelt nog even tussen neus en lippen door dat ze bij de televoters op 1 stonden. 

Een man in een rood-wit-blauw-shirt belt met bekenden. ,,Je moet vanavond echt naar RTL Nieuws kijken hoor. En de NOS en SBS. We zijn overal te zien.'' 

Intussen klimmen Ilse en Waylon op een stoel en kijken ze over de menigte heen. Ze zwaaien met hun bloemen en dan zet Ilse in: ,,Olé, olé, olé, olé, we are the champions.'' 

De fans zingen ietwat voorzichtig mee. Want het voelt misschien wel als winnen, officieel staan ze gewoon op twee.