Kamperen

Na een heerlijke kampeervakantie, is het ook weer fijn thuiskomen. Daar waar:

- je naar je eigen wc kunt

- je geen 'omgevingsgeluiden' van de buurman hoort

- altijd toiletpapier voorhanden is

- je niet steeds op het knopje van de douche hoeft te drukken

- je niet op een luchtbed dat ietwat scheef ligt en halverwege de vakantie toch net te zacht wordt, hoeft te slapen

- 's nachts geen vos uit je vuilniszak smikkelt (met een smeerboel tot gevolg)

- je je kind in bed kan laten teuten zonder je opgelaten te voelen dat de hele camping kan meegenieten 

- je een vaatwasser hebt in plaats van een teiltje met lauw afwaswater

- je het lichtknopje aandoet in plaats van een draagbaar lampje achter je aansleept op zoek naar een warme trui

- je eten en drinken lekker koel blijft in de koelkast in plaats van een toch net te warme koelbox

- je je lijf niet elke avond hoeft in te spuiten met stinkende antimuggenmelk 

- het water uit de kraan komt in plaats van uit een waterzak 

Toch is kamperen voor mij de ultieme manier van vakantie vieren. Juist even weg van alle luxe, die je vervolgens na drie weken weer enorm kunt waarderen. 

En ik weet zeker: over een jaar verlang ik weer hevig naar het spartaanse leven op de camping. Mét snurkende buurman en wc-rol onder de arm! 

Als muren konden praten...

Je komt wel eens in van die hotels waarvan je denkt: 'als de muren konden praten...' Zoals die op de terugreis vanuit Zuid-Frankrijk, in de buurt van Nancy. Vooraf geboekt want vlakbij de Autoroute du soleil en niet duur (want alleen om te slapen). Uit de recensies valt weinig schrikbarends op te maken, behalve dat de kamers wat verouderd zijn. Een gemiddelde van een 7,4 lijkt ons prima voor een doorreishotel.

Na een lange dag in de auto rijden we de snelweg af en zoals de omschrijving belooft, zien we enkele minuten later de schreeuwende groen en oranje neonletters van het hotel. De buitenkant van het pand doet denken aan de Formule 1-keten, niet al te best. 

De ontvangst is vriendelijk en al gauw klimmen we de trap op naar de eerste etage waar onze kamer is. De eerste indruk is oké. Er staat al een babybed, er hangt een flatscreen-tv en er is een bad. Erg aanlokkelijk na een kampeervakantie! Oké, het is inderdaad gedateerd maar het oogt schoon. 

 

Naar mate de avond vordert, vallen echter de details op. Zo wiebelt het babybed wel erg gevaarlijk, lokt het bad ineens toch niet meer zo vanwege het viezige douchegordijntje, zitten er niet thuis te brengen vlekken op de muren, heeft de spiegel een waas, is het rondom het ventilatierooster grijs uitgeslagen, is de vloerbedekking vies en de leeftijd van de toiletborstel wil ik niet eens weten. 

Gauw gooi ik de sprei van het bed. Ik moet denken aan de rubriek in De Groeten van Max waarbij een inspecteur hotelkamers checkt op hygiëne. Ze komen er vaak niet al te best vanaf. De blik onder het bed en vinger langs de plinten durf ik hier niet aan. 

Gelukkig is het maar voor een nachtje, houd ik me voor. De lakens ogen fris wit en de douche is lekker warm. Het ontbijt skippen we uit voorzorg. Gauw slapen en morgen weer uitgerust door. Of dat gaat lukken, durf ik trouwens niet te zeggen. De muren kunnen namelijk toch een beetje praten. Het  hotel is, hoe verrassend, nogal gehorig... 

La Croisette

Ze loopt op torenhoge zwarte hakken. Het (nep)haar heftig blond en haar gezicht strak van de botox en make-up. Ze kijkt verveeld voor zich uit. Direct achter haar d'r in een bloemetjesoverhemd gehulde man en twee dochters. De sjieke en peperdure boetieks waar ze voorbij lopen, krijgen vooralsnog weinig aandacht.

We zijn op de wereldberoemde boulevard La Croisette in Cannes. Het is bloedheet, de zweetdruppels gutsen van ons hoofd. We lopen langs tientallen winkels van (voor ons) onbetaalbare merken als Chanel, Miu Miu, Valentino, Louis Vuitton. Allemaal zitten ze er, voor de vaak meer dan welgestelde vakantiegangers in de Franse mondaine badplaats. 

Op de boulevard staan blauw geschilderde stoeltjes, waar de gewone sterveling op mag zitten om het schouwspel aan zich voorbij te laten gaan. Je zou er uren kunnen doorbrengen. De 'jan-met-de-pet-Fransman' zit er ook, maar speelt geconcentreerd een potje schaak. Het uiterlijk vertoon kan hem allemaal niet meer zo deren.

Een blik op de zee toont luxe privéjachten, die voor anker liggen. Sommige zijn zo groot dat je je amper kunt voorstellen dat het van slechts één rijke stinkerd is. Er is net zoveel plek als op de Koegelwieck naar Terschelling.

Voor de zoveelste keer deze vakantie aan de Côte d'Azur verwonder ik me over de enorme rijkdom die hier zichtbaar is. Wat zijn er toch veel miljonairs op de wereld als je dat zo bij elkaar ziet. Iets waar je normaal gesproken nooit zo bij stilstaat.

,,Ik ben toch wel blij dat ik niet zo ben'', zeg ik tegen mijn vriend als we langs de hooggehakte blonde vrouw met haar gezin lopen. ,,Het lijkt me zo vermoeiend me elke dag zo uit te dossen. En dan is het ook nog eens niet om aan te zien.''

Alhoewel, als iemand me uitnodigt voor een dagje op zo'n jacht en me een Valentino-outfit cadeau doet? Oké, vooruit dan. :-)