Burgemeester

Een verrassingsbezoek van de koning is doorgaans een vrolijke aangelegenheid. Zijn komst naar de Jordaan een aantal weken geleden is dat in principe ook. En toch sluimert er die dag een ander gevoel. De regen die met bakken uit de lucht komt, helpt misschien ook niet mee. Maar het is de aanblik van de zo ernstig zieke burgemeester. Hoewel hij nog actief meedoet aan de gesprekken met buurtbewoners, ziet hij er uiterst broos uit. 

Voordat de koning en burgemeester binnenkomen, krijgen de aanwezigen een korte briefing over de etiquette die bij zulk hoog bezoek komt kijken. Het verzoek is de hand van de burgemeester niet hard te schudden, aangezien dit pijnlijk is voor hem. Zijn adviseur heeft deze dagen meer weg van een verzorgende, die hem ondersteunt en voorziet van glaasjes water. Ik constateer met een collegajournalist dat het naar is hem zo te zien. En dat er aan dat 'poosje' dat hij nog zo graag de stad wil besturen, waarschijnlijk snel een einde komt. 

Ook de rest van Nederland ziet even later de kwetsbare Van der Laan, die op een aandoenlijke foto wordt ondersteund door Willem-Alexander. Het blijkt een van zijn laatste openbare optredens. Ruim een week later legt hij zijn taken neer.

En dan gaat het snel. Vrijdagochtend in alle vroegte gaat mijn telefoon en krijg ik het bericht dat de burgemeester is overleden. Hoewel het nieuws natuurlijk niet onverwacht komt, schrik ik toch. Ik had hem graag nog een 'poosje' gegund met zijn gezin.

Nadat het nieuws de wereld is ingestuurd, komt er een golf van reacties los. Een tsunami is misschien een beter woord. Ongelofelijk wat deze man teweeg heeft gebracht. Niet alleen in Amsterdam is het verdriet groot, maar ook daar buiten. Iedereen wil zijn herinneringen aan hem delen. In het hele land hangt de vlag halfstok. Iets wat nooit eerder is gebeurd voor een overleden burgemeester en ex-minister.

Ook mijn dochter van vijf weet inmiddels dat de burgemeester dood is. Als we de volgende dag in de auto zitten, vraagt ze ineens: ,,Kunnen meisjes ook burgemeester worden''? Ik: ,,Maar natuurlijk, zou jij dat willen?'' M: ,,Ja, want dan ben ik de baas van de stad''. Ik: ,,Wat zou je dan willen doen?'' M: ,,Dan wil ik dat er in elk parkje een glijbaan komt. En ik ga alle mensen die dat niet kunnen betalen, te eten en te drinken geven.''

Zo, de opvolger voor 2037 meldt zich alvast. In het condoleanceregister op de gemeentesite schrijft iemand: 'Laten we hopen dat 'eberen' - iets liefs doen voor de stad - een werkwoord wordt. Hoe mooi zou het zijn als dat tegen die tijd de normaalste zaak van de wereld is.

Rust zacht, lieve burgemeester.

1 april

Hartstochtelijk verlang ik deze dagen terug naar vroeger. Toen ik nog op school zat en de grapjes over losse veters gingen. Tegenwoordig ben ik vanaf ongeveer eind februari alert. Op persberichten die rare zaken aankondigen om en nabij 1 april. Het laatste wat je namelijk wilt als journalist is er intuinen.

Organisaties maken er een sport van om media voor de gek te houden. Meestal zie je ze al van verre aankomen, zoals het bericht van de gemeente Amstelveen die aankondigde dat Drake zaterdag in het Amsterdamse Bos zijn excuses aanbiedt voor het afgelaste concert eerder deze week. Of de muurverf van de Gamma voor babykamers die geurt naar Zwitsal.
Hier kan ik de humor nog wel van inzien en ze zijn ook behoorlijk obvious.

Minder grappig zijn de berichten die zich niet op 1 april afspelen, maar bijvoorbeeld op 28 maart en waarbij voorlichters als je het ze op de man af vraagt blijven beweren dat het geen grap is. Ik snap niet wat daar de lol van is. Ze zijn vaak ook niet eens om te lachen. Een beetje publiciteit om een leuke stunt, oké. Maar de media echt voorliegen, gaat mijns inziens wat ver.

Daarom lees ik alle persberichten die ik momenteel binnenkrijg met een flinke achterdocht. En ik ben niet de enige. Geregeld hoor ik collega's hun twijfels uitspreken over de meest serieuze persberichten. Met het gevaar dat onderwerpen die wel echt waar zijn, maar misschien ietwat bijzonder of uniek, niet worden opgepikt.  

Ik ben altijd blij als het 2 april is en ik weer met een gezonde kritische blik kan kijken naar het nieuws dat binnenkomt. Morgen ben ik lekker vrij en maak ik lol met mijn dochter over losse veters, terwijl ik stiekem opgelucht ademhaal en denk: ik ben er lekker weer niet ingetrapt!

In beeld

,,Ha Judith, je staat prominent op de foto's in de beeldbank! Het ziet er maar koud uit.'' Ik open de bijgevoegde link in het mailtje van mijn collega en zie tot mijn schrik een hele rits foto's waarop ik inderdaad vol in beeld sta. Met een ernstig verregend kapsel en een blik die uitstraalt dat ik er zin in heb op deze dag. Charmant is anders.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik er een hekel aan heb in beeld te zijn tijdens klussen voor mijn werk. Meestal lukt het me achter de camera's te blijven, maar soms is het onontkoombaar. Zoals op deze regenachtige maandagochtend in Haarlem, waar heel wat media zijn uitgerukt om Patricia Paay vast te leggen bij de rechtbank. De diva heeft een conflict met haar buurman en voormalig zakenpartner. Juist, diegene die ze ervan verdenkt dat hij het beruchte seksfilmpje heeft verspreid. Overigens dient de zaak achter gesloten deuren. Pers is dus niet welkom. 

Aan mij echter de schone taak buiten voor de deur in de regen te posten. In de hoop dat ze na afloop nog iets spannends zeggen. Samen met de nodige (paparazzi)fotografen en tv-ploegen wacht ik tot de zaak is afgelopen.  

Gelukkig duurt de zitting niet lang. Als eerste komt de buurman naar buiten. Hij weet niet hoe snel hij zich uit de voeten moet maken en houdt zijn lippen stijf op elkaar. Paay laat ons wat langer wachten. Ze komt pas naar buiten als haar chauffeur met de Jaguar paraat staat, zodat haar zorgvuldig geföhnde haren niet in de war raken.

Dan komen ze. Opgewonden verdringen de fotografen en cameramensen zich voor de ingang. Ik wurm me er tussendoor met mijn telefoon op filmstand zo dicht mogelijk bij haar hoofd. In de regen werkt pen en papier namelijk niet echt. ,,Ik mag niks zeggen'', klinkt het zoals verwacht uit de mond van Paay. Ze stapt snel in de auto en weg is ze.

In een nabijgelegen café tik ik mijn stuk. Naast me stuurt de fotograaf zijn beelden door en mompelt: ,,Je liep wel lekker in beeld''. 

Nou dat blijkt als ik later de foto's terug zie. De missie om achter de camera's te blijven, is dit keer faliekant mislukt. Een andere collega appt bemoedigend: ,,Wie is die vrouw naast Judith Katstra?''  

1

Je bent 1 en je wilt wat! Zo kan je sinds gisteren zelf op de salontafeltjes klimmen. Ineens zit je er bovenop. En trots dat je bent! Vandaag ben je weer getuige van een toiletbezoek van je grote zus. Je vindt het fascinerend erbij te staan als we op de wc zitten. Poeplucht of niet. Dit keer doe je zelfs nog even je hand in de pot. Dat water voelt wel lekker aan. Even likken aan je vingers of het ook zo smaakt. 'Maaaaaam, Lenne zit met haar handen in de wc', waarschuwt zuslief. Gelukkig had ze net doorgespoeld. 

Ook reuzenknap is dat je jezelf uit het tuigje van de Tripp Trapp-kinderstoel kunt wurmen. Maakt niet uit hoe strak ie zit, binnen no time ben je los. Zodra dat is gelukt, weet je niet hoe snel je op de stoel moet gaan staan. Papa of mama kan je altijd nog net op tijd redden van een smak op de grond (best hoog, die stoel). 

Dit trucje kun je ook in de buggy. Wandelen vind je fijn, dan kun je lekker om je heen kijken. Maar als we in een winkel zijn, wil je het liefst op ontdekkingstocht. Je weet jezelf razendsnel uit de gordels te bevrijden en gaat dan, hoe verrassend, weer staan. Zo zie je alles achter je ook gelijk. Met een beetje geluk laten papa en mama je even rondkruipen. Missie geslaagd!

De bank is voor jou inmiddels ook bekend terrein. Je klimt er met veel bombarie op, want iedereen moet weten dat je het kunt. Eenmaal op de bank ben je door het dolle heen. Je gaat van de ene kant naar de andere. Rustig zitten, waar een bank voor is bedoeld, is natuurlijk saai. Het liefst ga je staan en laat je jezelf achterover vallen. Daarbij vergeet je steeds te checken of er nog genoeg bank achter je is. Superspannend! Ook kijk je graag naar de stekkerdoos achter de bank. Je leunt daarbij het liefst zo ver mogelijk over de leuning. Gelukkig trekken papa en mama net op tijd aan je benen om te zorgen dat je niet voorover kukelt. 

En dan verschonen op de commode. Waarom zou je stil blijven liggen als er in het kastje erboven zoveel te ontdekken valt? Mama is ook best knap. Die doet de luiers tegenwoordig gewoon om terwijl je staat. 

Oh ja, in bad met je grote zus is ook heel cool! Je zit dan heel parmantig in je badzitje. Maar als het te lang duurt, kun je hier met je glibberige lijfje makkelijk uitkomen. Je staat dan met je handjes over de badrand en dan zit er maar één ding op: eruit!

Je bent een kleine stuntkampioen. Dagelijks bezorg je ons meerdere bijna-hartverzakkingen. Gelukkig blijft de schade beperkt tot wat blauwe plekken. Maar hoe geweldig is het om te zien hoe jij je ontwikkelt. En hoe leuk is het om 1 te zijn!

Het zwembad

Het is een serieuze aangelegenheid op de maandagavond. In het Amsterdamse Noorderparkbad, uitgeroepen tot mooiste zwembad ter wereld, leeft een groep dames zich uit op harde beats. Op de kant gaat een juf als een dolle te keer. Aquagym doe je hier niet voor de lol. De, veelal voluptueuze, lijven in badpak hupsen heen en weer onder water. De vrouwen volgen trouw de instructies van de bloedfanatieke zwemdocent. Ze spoort haar leerlingen met luide stem aan. We worden er een beetje bang van. Als de groep even later recht op ons af komt aquajoggen, weten we niet hoe snel we rechtsomkeert moeten maken. Het ziet er namelijk niet naar uit dat ze voor ons zullen wijken. 

Sinds kort zwem ik baantjes met een vriendin. En dat is fascinerend. Elke keer kijken we onze ogen uit naar wat er zoal aan ons voorbij trekt. Zoals de badmeesters, die echt het meest relaxte baantje ever lijken te hebben. Ze hangen maar een beetje langs de kant, kletsen wat met elkaar. Wat zou er gebeuren als ik doe alsof ik verdrink? Vriendin raadt het me af. Ze voorspelt dat het niet goed afloopt.  

In het naastgelegen sportbad, afgeschermd met een glazen wand, wordt waterpolo bedreven. Dit keer is het de beurt aan de heren. Voordat ze het water in gaan, vindt een uitgebreide warming-up plaats. Ze rekken en strekken, doen push-ups en andere oefeningen. Dit alles ter bevordering van hun gespierde lijven. We hebben er goed zicht op vanuit het banenbad. Vooral de minuscule zwembroekjes trekken onze aandacht. Maar hoewel ze behoorlijk afleiden, concluderen we: sexy is anders.  

Na een half uur zwemmen, poedelen we nog even in het verwarmde bad. Dit is the place to be voor de (understatement) rustige zwemmer. Al keuvelend schuiven er wat oudjes aan ons voorbij. Wij doen nog even onze eigen aquagym en zijn dan blij dat het er weer op zit. Op naar volgende week. Eens kijken wat ons dan weer te wachten staat!