Hartstochtelijk verlang ik deze dagen terug naar vroeger. Toen ik nog op school zat en de grapjes over losse veters gingen. Tegenwoordig ben ik vanaf ongeveer eind februari alert. Op persberichten die rare zaken aankondigen om en nabij 1 april. Het laatste wat je namelijk wilt als journalist is er intuinen.
Organisaties maken er een sport van om media voor de gek te houden. Meestal zie je ze al van verre aankomen, zoals het bericht van de gemeente Amstelveen die aankondigde dat Drake zaterdag in het Amsterdamse Bos zijn excuses aanbiedt voor het afgelaste concert eerder deze week. Of de muurverf van de Gamma voor babykamers die geurt naar Zwitsal.
Hier kan ik de humor nog wel van inzien en ze zijn ook behoorlijk obvious.
Minder grappig zijn de berichten die zich niet op 1 april afspelen, maar bijvoorbeeld op 28 maart en waarbij voorlichters als je het ze op de man af vraagt blijven beweren dat het geen grap is. Ik snap niet wat daar de lol van is. Ze zijn vaak ook niet eens om te lachen. Een beetje publiciteit om een leuke stunt, oké. Maar de media echt voorliegen, gaat mijns inziens wat ver.
Daarom lees ik alle persberichten die ik momenteel binnenkrijg met een flinke achterdocht. En ik ben niet de enige. Geregeld hoor ik collega's hun twijfels uitspreken over de meest serieuze persberichten. Met het gevaar dat onderwerpen die wel echt waar zijn, maar misschien ietwat bijzonder of uniek, niet worden opgepikt.
Ik ben altijd blij als het 2 april is en ik weer met een gezonde kritische blik kan kijken naar het nieuws dat binnenkomt. Morgen ben ik lekker vrij en maak ik lol met mijn dochter over losse veters, terwijl ik stiekem opgelucht ademhaal en denk: ik ben er lekker weer niet ingetrapt!
,,Ha Judith, je staat prominent op de foto's in de beeldbank! Het ziet er maar koud uit.'' Ik open de bijgevoegde link in het mailtje van mijn collega en zie tot mijn schrik een hele rits foto's waarop ik inderdaad vol in beeld sta. Met een ernstig verregend kapsel en een blik die uitstraalt dat ik er zin in heb op deze dag. Charmant is anders.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik er een hekel aan heb in beeld te zijn tijdens klussen voor mijn werk. Meestal lukt het me achter de camera's te blijven, maar soms is het onontkoombaar. Zoals op deze regenachtige maandagochtend in Haarlem, waar heel wat media zijn uitgerukt om Patricia Paay vast te leggen bij de rechtbank. De diva heeft een conflict met haar buurman en voormalig zakenpartner. Juist, diegene die ze ervan verdenkt dat hij het beruchte seksfilmpje heeft verspreid. Overigens dient de zaak achter gesloten deuren. Pers is dus niet welkom.
Aan mij echter de schone taak buiten voor de deur in de regen te posten. In de hoop dat ze na afloop nog iets spannends zeggen. Samen met de nodige (paparazzi)fotografen en tv-ploegen wacht ik tot de zaak is afgelopen.
Gelukkig duurt de zitting niet lang. Als eerste komt de buurman naar buiten. Hij weet niet hoe snel hij zich uit de voeten moet maken en houdt zijn lippen stijf op elkaar. Paay laat ons wat langer wachten. Ze komt pas naar buiten als haar chauffeur met de Jaguar paraat staat, zodat haar zorgvuldig geföhnde haren niet in de war raken.
Dan komen ze. Opgewonden verdringen de fotografen en cameramensen zich voor de ingang. Ik wurm me er tussendoor met mijn telefoon op filmstand zo dicht mogelijk bij haar hoofd. In de regen werkt pen en papier namelijk niet echt. ,,Ik mag niks zeggen'', klinkt het zoals verwacht uit de mond van Paay. Ze stapt snel in de auto en weg is ze.
In een nabijgelegen café tik ik mijn stuk. Naast me stuurt de fotograaf zijn beelden door en mompelt: ,,Je liep wel lekker in beeld''.
Nou dat blijkt als ik later de foto's terug zie. De missie om achter de camera's te blijven, is dit keer faliekant mislukt. Een andere collega appt bemoedigend: ,,Wie is die vrouw naast Judith Katstra?''
