Jongetjes

Helden zijn het. Groots door hun talent, door het feit dat 

ze voor het vierde jaar op rij de landstitel hebben 

binnengesleept. Maar als de spelersbus aankomt op het ArenaPark, waar ze even later voor tienduizenden fans een huldigingsfeestje  te wachten staat, kan ik maar één ding denken.

Jongetjes zijn het nog. Zoals ze uit het dakraam 

van de bus hangen, biertjes in de hand waar ze mee 

spetteren richting de pers. Juichend en joelend, alsof 

ze terugkomen van schoolreisje. Ze verstoppen zich 

nog net niet onder de stoel. 

Zodra de bus stil staat, klimmen er een paar op het dak. Laat Frank de Boer het maar niet zien. Ik wil niet weten wat het kost als er eentje naar beneden valt. 

Tegelijkertijd denk ik aan die keer dat Ajax werd gehuldigd op het balkon van de Stadsschouwburg op het Leidseplein. Het was meteen de laatste keer overigens, want daarna liep het gierend uit de klauwen op het plein. Ik moest rennen voor mijn leven toen ik in een ME-charge belandde en in de verte het waterkanon met grote snelheid dichterbij zag komen. Maar dat terzijde. 

In de schouwburg lagen tientallen ballonnen. Nadat de spelers waren toegejuicht, kwamen ze naar binnen en stortten zich als een stel kleuters op deze ballonnen. Kapot moesten ze, een voor een stampten ze ze stuk. En een lol dat ze hadden! Toen dacht ik al, het zijn eigenlijk nog jongetjes. En nu, flink wat jaren later en een paar ploegen verder, is er nog niks veranderd.

Over jongetjes gesproken. Dat zijn ook de hooligans, die zich supporter noemen. Ze willen ergens bijhoren. Bij een vak, bij de harde kern. Ze vinden het stoer om de politie met stenen te bekogelen, vuurwerk te gooien op een voetbalveld of naar een onschuldige journalist (ondergetekende, die vervolgens urenlang doof is). 

Die liederen zingen met teksten als 'Kampioene, olé, olé'. Sommigen snuiven zich een slag in de rondte of drinken net zoveel alcohol tot ze erbij neervallen. Zoals die jongen zondag. Wat eerder op de middag nog een stoere supporter is, verandert een paar uur later in een lijkwit ventje. Dat door zijn hoeven zakt nog voordat hij de ArenA heeft bereikt. Twee sterke ME'ers houden hem overeind. Een van hen biedt de voetbalfan een stuk chocola en een flesje water aan. Het is een aandoenlijk gezicht. 

En dan blijkt in de door de wol geverfde politiewoordvoerder stiekem ook nog een jongetje te schuilen. Na de huldiging weet hij dé kampioensschaal in handen te krijgen. Uitgelaten houdt hij hem boven zijn hoofd, terwijl iemand een foto neemt. Hij is als een kind zo blij.   

Hufters

Ze is 87 jaar en broos. Ik ken niemand die zo broos is als zij. Ze woont nog steeds in dat grote huis. Hoewel dat eigenlijk niet meer kan, is het verpleeghuis haar worst nightmare. En dus blijft ze. Al valt het niet mee. elke ochtend en avond verzorgen medewerksters van de thuiszorg haar omdat ze dat zelf niet meer kan. Tot haar grote frustratie.

En dan gebeurt waar al jaren voor wordt gevreesd. ,,Ik moet jullie iets vertellen'', klinkt het ineens tijdens een familiesamenzijn. ,,Ik ben er gewoon ingetrapt.'' 

Dan vertelt ze. Op een ochtend zijn ze daar. In een sjieke bestelbus. De ene belt aan en zegt dat hij van het gasbedrijf is. Of hij even mag binnenkomen. Op dat moment komt zijn kompaan via de achterdeur het huis in. ,,Ik wist meteen dat het foute boel was'', vervolgt ze. 

De mannen willen dat ze een verzekering afsluit. Omdat er binnenkort werkzaamheden plaatsvinden in de buurt. En stel dat er iets misgaat, dan is ze goed verzekerd. Of ze even iets wil ondertekenen. Onzin natuurlijk. Ze zijn maar op één ding uit. 

Intussen neemt een van de twee boven poolshoogte. De ander blijft ,,zoet'' op een stoel zitten in de kamer. Eenmaal terug van de 'verkenningstocht' vragen de mannen of ze geld of juwelen in huis heeft. Ze zegt van niet. En ze benadrukt ook dat ze goed verzekerd is. Dat ze niks gaat ondertekenen. Ze overweegt even de alarmknop in te drukken. Maar dat geeft alleen maar een boel lawaai. Dan gaan de twee weg. Zonder buit. 

Oma vindt dat ze dapper heeft gehandeld. Ze is niet bang. Een geluk. 

De achterdeur blijft voortaan op slot. Net als de voordeur. Laat ze niet het lef hebben terug te komen. Hoe durven ze. De hufters.

Krenten uit de pap

Sommige nieuwsdagen vergeet je niet zo snel. Zoals de dag waarop Mohammed B. Theo van Gogh doodstak of toen Willem-Alexander koning werd. Als journalist sta ik er vaak met mijn neus bovenop, wat het extra bijzonder maakt. De welbekende krenten uit de pap.

De aankomst van de Amerikaanse president in ons land vorige maand is er weer zo één. Voor dag en dauw moet ik al uit de veren, de wekker gaat om 4 uur. Maar hé, hoe vaak krijg je nu de kans om Barack Obama van dichtbij te zien? Althans, hoogstwaarschijnlijk, mogelijk en vermoedelijk. Want niemand wil nog officieel bevestigen dat Mister President daadwerkelijk die ochtend op Schiphol landt. En dan is het nog maar de vraag wat wij ervan zien.

Als we drie uur later in de speciaal gehuurde touringcar zitten, die normaliter de spelers van ADO vervoert, zien we in de verte acht helikopters aankomen. Mijn buurman, fotograaf voor een vliegtuigmagazine, ziet door zijn telelens dat het Amerikaanse heli’s zijn. Hij overlaadt me meteen met alle kennis die hij in huis heeft in de meest technische bewoordingen. 

Als ie indruk wil maken, is hij daar niet in geslaagd. Hij heeft er overigens weinig vertrouwen in dat we Obama gaan zien en belt zelfs al aan z’n collega door dat het waarschijnlijk alleen een toertje over de Polderbaan wordt. Hier staan de overige regeringstoestellen geparkeerd. Bijna geloof ik hem. Al kan ik me bijna niet voorstellen dat ik alleen daarvoor zo vroeg mijn bed uit ben gekomen.

Kort daarna klinkt het verlossende woord. De Schipholwoordvoerster heeft de microfoon gepakt en vertelt ons dat we naar het platform gaan waar Obama straks met zijn Air Force One aankomt. Mijn buurman slaakt een zucht van verlichting. In de bus heerst opwinding, want wie maakt straks de beste beelden?

Op het streng beveiligde vrachtplatform, pal langs de Kaagbaan, staan de helikopters al klaar. Daaromheen hebben zich beveiligers opgesteld van Obama’s eigen Secret Service. Mannen zoals je ze van tv kent: in donkere pakken en met zonnebrillen op. Pal naast twee identieke helikopters - pas op het laatste moment wordt duidelijk in welke de president straks stapt -  is een persvak ingericht. We krijgen een ‘White House Press Pool’-pas voordat we erin gaan. Een bewaarexemplaar.

Terwijl Schipholwoordvoersters M&M’s en Marsen uitdelen, praat een woordvoerder van de marechaussee mij bij over het protocol. Zo vindt straks de officiële welkomstgroet onderaan de vliegtuigtrap plaats zonder de gebruikelijke sabel. Dit op verzoek van de Amerikanen, want stel je toch eens voor dat een van die mannen Obama met het wapen te lijf gaat. Niets wordt aan het toeval overgelaten.

En dan ineens, iets voor negenen, is hij daar: de Air Force One. Van verre spotten de fotografen hem al door hun grote lenzen. Hij landt op de Aalsmeerbaan, even verderop. Niet veel later taxiet de enorme Boeing het platform op en parkeert voor onze neus. Een indrukwekkend gezicht. De meegereisde delegatie verlaat het toestel via een kleine trap aan de achterkant en aan de voorkant wordt een groter exemplaar geplaatst.

Daar is hij dan: Barack Obama. Hij zwaait en dendert vervolgens met een sneltreinvaart de trap af. Je ziet, hij doet dit vaker. Onderaan de trap schudt hij uitgebreid de handen van minister Timmermans (Buitenlandse Zaken) en de Amerikaanse ambassadeur. 

Ik bel snel door naar de redactie dat de president is aangekomen.

Dan wendt hij zich naar ons en zwaait nogmaals uitbundig naar de camera’s. Voor ik het doorheb, zwaai ik terug. Dat gaat vanzelf. Vervolgens beent Obama naar de helikopters en binnen een minuut nadat hij instapt, vliegen ze weg. Op naar Amsterdam.

Beter dan dit wordt het niet vandaag. Hoewel ik geen enorme Obamafan ben, is het toch bijzonder zo’n circus van zo dichtbij mee te maken. Deze klus kan in het rijtje van een van de leukste uit mijn carrière. Dat er nog maar veel van dit soort krenten mogen volgen!