Poep

Het zal je gebeuren. Je fietst of jogt door het Vondelpark en ineens grijpt iemand je van achteren vast en smeert poep op je gezicht. Het overkomt zeker vijf vrouwen, onder wie een meisje van 14. De vermoedelijk nog verse, lauwwarme uitwerpselen komen onder meer in hun haren, ogen, neus en zelfs in hun mond. 

De verdachte, een 42-jarige man uit Almere, ontkent dat hij hier achter zit. Tijdens de rechtszaak, waar ik verslag van doe, hoort hij de beschuldigingen onbewogen aan. Hij is naar eigen zeggen een ,,schoon persoon, die wel drie tot vier keer op een dag doucht''. 

Dat hij in het verleden eens bij zijn buren op de stoep heeft gepoept, waarop hij de uitwerpselen door de brievenbus propt en de deurklink ermee insmeert, helpt niet mee om zijn onschuld te bewijzen. Hij geeft dit incident wel toe en heeft het naar eigen zeggen gedaan omdat zijn vrouw van hem wilde scheiden en hij ,,zijn ei'' niet kwijt kon. 

Dat we hier wellicht te maken hebben met een poepfetisjist, wordt duidelijk als hij vertelt over zijn carrière bij UPC. Hij gaat hiervoor bij mensen langs de deuren en doet dan graag eerst bij hen op het toilet - dat dan weer wel - zijn behoefte in de veronderstelling dat het daarna zal lukken om een contract af te sluiten. 

En alsof het allemaal nog niet opmerkelijk genoeg is, hebben agenten tijdens observaties ook nog gezien dat de verdachte tot twee keer toe op straat poept. Daarop wikkelt hij zijn drol in een papiertje en legt het op de bijrijdersstoel van zijn auto. Vervolgens rijdt hij weg met zijn autoruit open. De rechter merkt op: wellicht vanwege de stank? 

,,Nee, ik rijd heel vaak met mijn raam open'', zegt de man stellig. Hij geeft toe dat hij op straat heeft gepoept, omdat hij het ,,echt niet langer kon ophouden''. Volgens hem doen heel veel mensen dat. Maar het vervolgens meenemen in zijn auto? Dat klopt niet, want dat zou hij nóóit doen. Laat staan er anderen mee besmeuren... 

Het is een bizar en vooral erg vies zaakje. De Telegraaf-verslaggeefster en ik horen zijn verklaringen geschokt aan, maar kunnen ons lachen door de onvoorstelbare gang van zaken soms nauwelijks onderdrukken. Het voelt alleen niet respectvol om te giechelen ten opzichte van de slachtoffers, van wie er meerdere in de zaal zitten. Ik kan me niet voorstellen hoe smerig ze zich moeten hebben gevoeld.

Voor het Openbaar Ministerie is het een klinkklare zaak. Zo is het wel erg toevallig allemaal dat juist deze meneer met zijn poephistorie als verdachte in beeld komt. Bovendien is hij in de betreffende periode geregeld in het Vondelpark te vinden, houdt hij zich daar vaak op in de bosjes op de meeste vreemde tijdstippen en voldoet hij aan het signalement. De rechters doen er alles aan om hem te laten bekennen, maar hij is standvastig en blijft bij zijn verhaal.  

Als de zitting is afgelopen en de rechtbank heeft aangekondigd dat de uitspraak over twee weken volgt, heeft de verdachte nog één vraag. Ik geloof mijn oren niet, maar hij zegt het echt: ,,Waar is hier de wc?''

Première

We kennen elkaar nog niet zo lang, als hij me vertelt over zijn droom om ooit films te maken. Ik herinner me dat ik fantaseer over een rode loper, waar we dan samen overheen lopen. Met flitsende camera's enzo. Ik natuurlijk gekleed in een prachtige designercreatie als trotse vrouw van de regisseur. 

Inmiddels heb ik al heel wat premières meegemaakt voor mijn werk en zijn die rode lopers niet meer zo magisch. Ik loop er zelfs meestal omheen als ik in mijn journalistenrol ben, om de camera's te ontduiken. Of ik sta langs de zijkant om een quootje te halen bij een BN'er. Glamoureus voelt het meestal niet. Ik trek vaak snel een jurkje aan dat ik al twintig keer eerder heb gedragen, doe een poging mijn wallen weg te werken en probeer de boel wat op te halen met een knallende lipstick. Vervolgens ruk ik me los uit het kinderspitsuur en sjees ik, meestal te laat, op de fiets of per tram naar het betreffende theater. Waar ik dan oververhit en gestresst aankom. Ik denk dan altijd aan die sterren die waarschijnlijk de hele dag in de make-up hebben gezeten om een weergaloze entree te maken.  

Maar dit keer is het anders. Al een paar weken van tevoren ben ik ermee bezig. Dozen vol potentiële outfits komen binnen via mijn favoriete online webshops voordat ik uiteindelijk kies voor de knalrode jumpsuit met dierenprint en ik ga een paar dagen van tevoren toch nog even langs de kapper. Hoewel hij inmiddels al meerdere filmprojecten heeft gedaan, is het dan nu toch echt zover. Brugklas - de tijd van m'n leven, de eerste echte officiële bioscoopfilm van mijn lief, gaat in première. Hoe bijzonder is het dat zijn droom uitkomt en dat we nu toch echt over die rode loper gaan samen. 

Bij de locatie en het tijdstip van dit feestelijke gebeuren denk je overigens niet gelijk aan glitter en glamour. De première is op een woensdagmiddag in Emmen. Een groot deel van de film is namelijk in Drenthe opgenomen en de provincie heeft een flink bedrag geïnvesteerd voor dit visitekaartje. Als ik me om 9 uur 's ochtends in mijn outfit hijs, waarvan ik me wel een beetje afvraag of ie niet te heftig is voor de nuchtere Drent, voelt het nog wel een beetje onrealistisch. En het troosteloze weer helpt ook niet echt mee. 

Hilarisch is het als we onderweg even stoppen bij een tankstation langs de A37 voor de lunch. We zijn op z'n zachtst gezegd nogal overdressed tussen de werklui en vrachtwagenchauffeurs die er een broodje bal nuttigen. Inmiddels beginnen de zenuwen toch wel een beetje te komen. Best wel een dingetje zo'n première, ook al is ie niet in Tuschinski. :-)

Als we bijna twee uur later arriveren, staan er op het plein voor het Atlas Theater al behoorlijk wat kinderen te wachten achter dranghekken langs de rode loper. We zijn vroeg en sneaken gauw naar binnen om even later met de cast alsnog een entree te maken over de rode loper. We weten niet wat we meemaken. Bij het zien van de acteurs beginnen meisjes te gillen en slaan ze hun handen voor hun mond. Ongelofelijk hoe de serie leeft en hoeveel fans er zijn. Hoewel de reis naar Emmen voor veel media iets te ver is, staan er toch nog best wat cameraploegen en fotografen klaar. We kijken vanaf een afstandje toe hoe de hoofdrolspelers het Jeugdjournaal te woord staan. De oplettende tv-kijkers sturen ons 's avonds een berichtje dat ze ons hebben gespot.
                                                                                                                                                
Drenthe heeft alles uit de kast getrokken om er een geweldige première van te maken. De enorme theaterzaal zit vol met cast, crew, familie en vooral heel veel brugklassers, die zich voor de gelegenheid hebben laten stylen. Hoe tof is het om de naam van je vriend zo groot op het witte doek voorbij te zien komen en het resultaat te zien van al het harde werken. En, niet onbelangrijk, de film wordt goed ontvangen. Trots is een understatement. 

Als we 's avonds weer terugrijden naar Amsterdam komen we langzaam terug in ons 'normale bestaan'. We bestellen thuis nog een pizza en maken ons op voor de volgende dag, die alweer voor dag en dauw begint. 

Intussen dromen we gewoon verder, want één ding is zeker: dit smaakt naar meer. Op naar nog heel veel premières!