Inmiddels heb ik al heel wat premières meegemaakt voor mijn werk en zijn die rode lopers niet meer zo magisch. Ik loop er zelfs meestal omheen als ik in mijn journalistenrol ben, om de camera's te ontduiken. Of ik sta langs de zijkant om een quootje te halen bij een BN'er. Glamoureus voelt het meestal niet. Ik trek vaak snel een jurkje aan dat ik al twintig keer eerder heb gedragen, doe een poging mijn wallen weg te werken en probeer de boel wat op te halen met een knallende lipstick. Vervolgens ruk ik me los uit het kinderspitsuur en sjees ik, meestal te laat, op de fiets of per tram naar het betreffende theater. Waar ik dan oververhit en gestresst aankom. Ik denk dan altijd aan die sterren die waarschijnlijk de hele dag in de make-up hebben gezeten om een weergaloze entree te maken.
Maar dit keer is het anders. Al een paar weken van tevoren ben ik ermee bezig. Dozen vol potentiële outfits komen binnen via mijn favoriete online webshops voordat ik uiteindelijk kies voor de knalrode jumpsuit met dierenprint en ik ga een paar dagen van tevoren toch nog even langs de kapper. Hoewel hij inmiddels al meerdere filmprojecten heeft gedaan, is het dan nu toch echt zover. Brugklas - de tijd van m'n leven, de eerste echte officiële bioscoopfilm van mijn lief, gaat in première. Hoe bijzonder is het dat zijn droom uitkomt en dat we nu toch echt over die rode loper gaan samen.
Bij de locatie en het tijdstip van dit feestelijke gebeuren denk je overigens niet gelijk aan glitter en glamour. De première is op een woensdagmiddag in Emmen. Een groot deel van de film is namelijk in Drenthe opgenomen en de provincie heeft een flink bedrag geïnvesteerd voor dit visitekaartje. Als ik me om 9 uur 's ochtends in mijn outfit hijs, waarvan ik me wel een beetje afvraag of ie niet te heftig is voor de nuchtere Drent, voelt het nog wel een beetje onrealistisch. En het troosteloze weer helpt ook niet echt mee.
Hilarisch is het als we onderweg even stoppen bij een tankstation langs de A37 voor de lunch. We zijn op z'n zachtst gezegd nogal overdressed tussen de werklui en vrachtwagenchauffeurs die er een broodje bal nuttigen. Inmiddels beginnen de zenuwen toch wel een beetje te komen. Best wel een dingetje zo'n première, ook al is ie niet in Tuschinski. :-)
Als we bijna twee uur later arriveren, staan er op het plein voor het Atlas Theater al behoorlijk wat kinderen te wachten achter dranghekken langs de rode loper. We zijn vroeg en sneaken gauw naar binnen om even later met de cast alsnog een entree te maken over de rode loper. We weten niet wat we meemaken. Bij het zien van de acteurs beginnen meisjes te gillen en slaan ze hun handen voor hun mond. Ongelofelijk hoe de serie leeft en hoeveel fans er zijn. Hoewel de reis naar Emmen voor veel media iets te ver is, staan er toch nog best wat cameraploegen en fotografen klaar. We kijken vanaf een afstandje toe hoe de hoofdrolspelers het Jeugdjournaal te woord staan. De oplettende tv-kijkers sturen ons 's avonds een berichtje dat ze ons hebben gespot.
Drenthe heeft alles uit de kast getrokken om er een geweldige première van te maken. De enorme theaterzaal zit vol met cast, crew, familie en vooral heel veel brugklassers, die zich voor de gelegenheid hebben laten stylen. Hoe tof is het om de naam van je vriend zo groot op het witte doek voorbij te zien komen en het resultaat te zien van al het harde werken. En, niet onbelangrijk, de film wordt goed ontvangen. Trots is een understatement.
Als we 's avonds weer terugrijden naar Amsterdam komen we langzaam terug in ons 'normale bestaan'. We bestellen thuis nog een pizza en maken ons op voor de volgende dag, die alweer voor dag en dauw begint.
Intussen dromen we gewoon verder, want één ding is zeker: dit smaakt naar meer. Op naar nog heel veel premières!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten